เรารู้จักกันดีหรือยัง... ตัวเอง

เมื่อครั้งยังเด็ก... ฉันเคยได้ยินผู้ใหญ่พูดกันออกบ่อย ว่าให้ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงา... ตอนนั้น ไม่ได้เข้าใจความหมายของประโยคหรอก แต่ก็ให้นึกสนุกพอที่จะไปตักน้ำในตุ่มมาชะโงกดูเงาตัวเองเล่นๆ... เห็นหน้าตัวเองไหวระริกในระลอกคลื่นเล็กๆ... ก็อมยิ้มได้ มันดูงดงามอย่างประหลาด เพราะบูดๆ เบี้ยวๆ ไปมา... ด้วยมือน้อยๆ รับน้ำหนักของน้ำในขันใบโตๆ ไม่ค่อยจะไหว... ฮ่าๆๆ...

วันนี้... ว่างพอที่จะหลับตา นึกย้อนอดีต... ถ้าลองชะโงกดูเงาในน้ำเช่นเดิม... จะมีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง... กี่มากน้อย... โอย... ไม่อยากจะคิดเลย... ฉันว่า คงไม่เหลือเค้าเดิมแระ... เอ้อระเหยเดินเลยไปยืนหน้ากระจก... สำรวจเงาตัวเองแบบจะๆ... อืมห์... มันหายไปไหนหมดนะ... ความสวยของฉัน... ยังดีหน่อย ที่รูปร่างไม่กว้างขวางกว่าเดิมสักเท่าไหร่... เอ... นี่เราหลอกตัวเองหรือเปล่าหนอ? ๕๕๕+...

สองวันก่อน... ไปจ่ายตลาด... มีคนรู้จักส่งเสียงทักหลายคน... บ้างก็ว่าอ้วนขึ้นหน่อย... คล้ำไปนะ... ผอมลงนิด... หน้าตาสดใสขึ้น... นึกว่าลูกสาว... เง้อ... ดูสิแต่ละคน สายตาที่พวกเขามองดูฉันแล้วสะท้อนภาพออกมาเป็นคำทักทาย ไม่ได้มีมาตรฐานเดียวกันเลย... ถ้าฉันเออออไปตามคำพูดเหล่านั้น คงต้องหาหมอเพื่อขอยาแก้ปวดหัวแน่ๆ ...

พูดถึงเรื่องภาพสะท้อน... ทำให้ฉันคิดถึงภาพๆ หนึ่ง... ขึ้นมา

 

ภาพนี้... เคยมีคนนำมาให้ดู แล้วถามฉันว่า 

เห็นเป็นรูปอะไร และคิดอย่างไร หรือรู้สึกอะไรต่อภาพนี้บ้าง?

ตอนนั้น ฉันคิดๆ สักประเดี๋ยว แล้วตอบไปว่า... 

น่าจะเป็นภาพเสือหิว ที่กำลังก้มเลียน้ำ

เค้าถามอีกว่า... คิดอะไร หรือ รู้สึกอย่างไรจากการดูภาพนี้?

เออนะ... ก็มันเป็นแค่ภาพ... ฉันไม่รู้สึกกลัวสักนิดนี่นา เลยตอบไปว่า...

ฉันรู้สึกดีใจที่มันเป็นภาพ เพราะถ้าเป็นเสือตัวจริง... ฉันกลัวจะวิ่งหนีมันไม่ทัน

คำตอบของฉัน ทำให้เขาหัวเราะเสียงดัง... 

เขาบอกฉันว่า ที่จริงแล้วภาพนี้ เป็นเพียงแมวธรรมดาๆ เท่านั้น

แถมยัง เปรียบเปรยฉันเป็นเสมือนกวางระวังไพร อีกแน่ะ

จริงสิ... ฉันก็คิดไปซะไกล ตามประสาคนขี้กลัว ใช่อย่างที่เขาว่าเลย...

ไม่รู้ ทำไมภาพในใจฉันมันถึงดูน่ากลัวกว่าความจริงไปได้...

ฉันมองโลกแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่าหนอนี่หนอ... ???

ถ้างั้น... ต้องวกกลับไปทำสมาธิ... ปลงซะใหม่ ซินะ... อืมห์...

สาธุ... กายเคลื่อนไหว ใจตั้งมั่น... สาธุ

กำหนดจิตรับรู้... ลมหายใจ ความคิดอ่าน ความรู้สึก

ใช่ว่าจะตามมันได้ทันซะทุกครั้ง... ใจนี่ ช่างว่อกแว่ก เสียจริงๆ...

เสียงเม็ดฝนหล่นจากชายคาดังเปาะแปะ ตลอดเวลา

สายลมเย็นพัดเอื่อยมากระทบผิวกาย... ขนลุกซู่ขึ้นมาในทันที... เง้อ...

รีบบอกตัวเองว่า รู้หนอ ลมพัดหนอ เย็นหนอ... ซ้ำๆ ทุกครั้งที่ลมวูบๆ ผิว

ปล่อยให้จิตเป็นฝ่ายที่คอยเฝ้าดู… ความรู้สึกทางกาย... นั่ง... นิ่ง...

ไม่นาน ความรู้สึกหนึบเหน็บที่ปลายเท้าเริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย

ซ่านซ่าไปเรื่อย... จนเกือบครึ่งขา... เผลอกัดฟันเบาๆ...

อยากให้หยุดชาแค่นั้น... เหมือนจะทนไม่ไหว... แล้ว

ท่องในใจ... เหน็บหนอ ๆ ๆ... จะทนไม่ไหวแล้วหนอ... ทนอีกนิดหนอ ๆ ๆ...

วูบนึง ขำตัวเอง...  ฝืนไปทำไม ไม่มีใครบังคับซักหน่อยนี่นา

แต่พอคิดจะขยับขา เท่านั้น... เอ๊ะ... แปลกใจจริง

ความปวดเมื่อย เหน็บชาที่ขา มันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน... ไม่รู้ตัวเลยแฮะ

ดีจัง... เกิดความรู้สึกแช่มชื่นขึ้นในจิตใจ…คิดไปในแง่กุศล

ฉันได้รู้จักร่างกายและจิตใจของตัวเองมากกว่าเดิม... อีกนิด

ที่แท้... เขาต่างก็มีเกิด-ดับ ของเขาเช่นกัน...

สาธุ... สาธุ