เจ้าหัวใจของฉัน

วันนี้ ฉันพร้อมแล้วที่จะเปิดตัวอย่างเป็นทางการ "เจ้าหัวใจของฉัน" เพื่อให้เพื่อนๆ ทุกคน ได้รู้จักอย่างจริงจังกันซะที หลังจากที่ได้ใกล้ชิดผูกพันกันมานานกว่าห้าปี เค้าผู้นี้มีรูปร่างสันทัด หุ่นสมาร์ท บาดใจสาว ขาว สะอาดสอ้านไร้ที่ติ นัยน์ตาดำขลับดูเข้มคม ผมสลวย หูยาวนุ่มน่ากัด จมูกเป็นสันปลายมันนิดๆ เค้าชอบทำฟุดฟิดคล้ายจะเป็นหวัดแม้ในเวลาที่ไม่มีเรื่องให้เคืองขุ่น มือเท้านุ่มน่าสัมผัส เล็บมือเล็บเท้าสีชมพูบ่งบอกถึงความมีสุขภาพดีมาแต่ไหนแต่ไร บุคคลิกนิ่งขรึม เค้าไม่ค่อยจะเอื้อนเอ่ยอะไรมากนัก ใสๆ ซื่อๆ ออกไปทางเหนียมหน่อยๆ ดูกี่ที กี่ที ก็คงความสุขุมคำภีรภาพ ใครๆ ได้เห็นเป็นอดใจไม่ไหว.... กรี๊ด กันสลบ... ฉันรักเค้ามาก มากซะจนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ฉันรู้ว่าเค้าก็รักฉันมากเช่นกัน... แต่ตอนนี้ มีเหตุผลสำคัญที่ทำให้เราทั้งคู่ต้องแยกกันสักพัก ระยะทางระหว่างเราสองช่างไกลแสนไกลเกินกว่าจะกู่ร้องก้องตะโกนให้ได้ยินว่าคิดถึงสักเพียงใด.. ที่รัก เธอคิดถึงฉันอย่างที่ฉันคิดถึงเธอหรือเปล่า?... และเรายังรักกันดีอยู่ใช่มั้ย? ... หือม์...

นี่หล่ะ คือเจ้าหัวใจของฉัน เป็นไง? มีใครกรี๊ดดดส์กันบ้างไหมเอ่ย?... อะไรนะ?... อ๋อ อยากรู้ความเป็นมาเหรอ คืองี้เจ้าเนี่ยเค้าชื่อว่า "Pangrum" ออกเสียงว่า "Pan-grum" 

ฮ้า ว่าไงนะ?... อ๋อ ขอภาษาไทย... แหม... ใจเย็นๆ กำลังจะบอกอยู่พอดี.... ฉันเรียกเค้าว่า "พันกรัม" จ้ะ แปลว่าอะไร... ไม่รู้ดิ ก็พันกรัมเป็นหนึ่งกิโลกรัมงัย... ตรงตัว... เป็นที่เข้าใจ ไม่เห็นจะต้องแปลไทยเป็นไทยยังไงอีก ส่วนที่มาของชื่อมันยาวมาก... สรุปว่าชื่อเค้า ก็คือ ชื่อเจ้าตัวเล็ก... เขียนเหมือนกันเป๊ะ... แต่อ่านออกเสียงต่างกัน... เท่านั้นเอง...

"พันกรัม" เป็นกระต่ายเพศเมีย ซึ่งเจ้าตัวเล็กหามาให้ (อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักเจ้าตัวเล็กของฉัน... โป้งจริงๆ ด้วย) หลังจากที่ฉันสูญเสียคุณพ่อไปเมื่อต้นปี 2550... ฉันดูแลเค้าตั้งแต่ยังเล็กเท่าฝ่ามือ ตอนนี้โตเต็มที่หนักราวสองกิโลกว่าๆ เห็นจะได้ เค้ากินทุกอย่างที่ฉันกิน ยกเว้นเนื้อสัตว์ เผ็ดและเปรี้ยว ของโปรดคือขนมปังต่างๆ แอปเปิ้ล กล้วย องุ่น ผักบุ้ง ผักกาดหอม... ฉันอาบน้ำอุ่นให้เค้าทุกสัปดาห์ กลิ่นแชมพูหอมชื่นใจ ตัดแล็มและแปรงขนนุ่มๆ ให้อย่างเบามือ... แรกๆ ฉันแพ้ขนปุยของเค้า เข้าใกล้ทีไรเป็นต้องจามอยู่เรื่อย ฉันจึงไปซื้อผ้าสาลูมาตัด-เย็บเป็นหน้ากากอนามัย ปิดปากปิดจมูกตัวเองอยู่ซะเป็นนานเหมือนกัน หลังๆ มาก็ชินแระ...

 

เราทั้งคู่คุ้นเคยกันมากจนใครๆ ก็ดูออก ว่าต่างเป็นคนสำคัญที่สุดของกันและกัน เวลาที่ฉันไม่สบาย เค้าจะโดดขึ้นมาบนตัวฉัน ใช้ลิ้นอุ่นๆ เลียไปตามแขนขามือเท้าของฉัน และคอย วนเวียนอยู่ไม่ห่าง หากฉันทำเป็นนอนนิ่งๆ เค้าดูจะกระสับกระส่าย ปีนข้ามตัวฉันอยู่ไปมา ทางโน้นที ทางนี้ที จากนั้นก็ใช้ฟันซึ่เล็กๆ งับที่ชายเสื้อแล้วพยายามดึง กระตุกๆ เหมือนจะเซ้าซี้พาฉันลุกขึ้นไปกินยาซะให้ได้.... บางเวลาที่เหนื่อยมากๆ ฉันทำได้แค่เพียงลูบหัวเค้าเบาๆ นั่นทำให้เค้านิ่งสงบลง จากนั้นก็ค่อยซุกตัวเข้าซอกรักแร้ มุมโปรด! ลูกตาดำขรับของเขาจ้องมองสบตาฉันอยู่เป็นนานโดยไม่กระพริบ.... เค้าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน เรามีกันและกันเสมอ ฉันรักและผูกพันกะเค้ามากจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก ฉันรู้ว่าเค้าก็รักฉันไม่แพ้กัน ตอนนี้เค้าอายุมากแล้ว... ไม่รู้จริงๆ ว่าจะยังมีเวลาเหลือเพื่ออยู่ด้วยกันได้อีกนานสักเพียงไหน... ช่วยบอกฉันทีได้มั้ย? ถ้าวันหนึ่ง ไม่มีเค้า... แล้ว... ฉันจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร?