ธุระไม่ใช่

เพิ่งกลับจากไปเยี่ยมบ้านที่ปักษ์ใต้มา... ฉันเพิกเฉยกับสมบัตินอกกายร่วมสิบปีทีเดียว...

ครั้งนี้ ได้รับรู้ เห็นและได้ข้อคิดกลับมา... หลายอย่าง... ไม่ลืมที่จะบันทึกไว้... 

เผื่อว่าวันหนึ่งข้างหน้า... เจอเหตุการณ์ของคนอื่นในทำนองเดียวกัน จะได้เตือนตัวเองทัน... 

ไม่พุ่งพล่านไปจัดการอะไรให้มากความ อย่างที่คนอื่นเค้าลงมือทำกัน... 

อืมห์... การรับฟังเรื่องราวอย่างสงบ... นิ่ง... น่าจะเป็นสิ่งที่ทำได้ดีที่สุด!

เคยบ้างไหม? ที่รู้สึกสะดุดใจกับปัญหาหลายอย่าง ซึ่งอยู่เหนือการควบคุมโดยสิ้นเชิง...
น้ำไม่ไหล... ไฟฟ้าดับ... พายุ-ฝนฟ้าคะนอง... แผ่นดินไหว... หิมะตกหนัก... ญาติเจ็บป่วย... ฯลฯ
ทุกอย่างที่กล่าวมา... มันหาใช่ธุระของเราไม่... ล้วนแต่มิใช่กงการอะไรของเราทั้งสิ้น... สิน่า

ใครที่มีจิตใจอ่อนไหว หวาดหวั่น สะเทือนทรางง่ายๆ เมื่อได้ยินได้ฟังคำพูดของคนอื่น แล้วรับมาเป็นเศษอารมณ์บาดความรู้สึก ให้ต้องเจ็บปวดเป็นนานสองนาน... เช่นนี้ พึงระลึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้าต่อพระราหุล...  ที่สอนให้ทำภาวนา คือ อบรมใจเสมือนดิน... หากทำได้แล้วไซร้ ทุกสิ่งที่มากระทบใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีหรือไม่ ก็จักไม่ครอบงำจิตได้ เพราะอะไรน่ะหรือ?... ความจริง คือ ผู้คนล้วนแต่ทิ้งสิ่งของต่างๆ ทั้งที่สะอาด ไม่สะอาด รวมถึงสิ่งปฏิกูลลงบนผืนดิน... แต่ดินกลับไม่เคยรังเกียจเดียดฉันท์สิ่งเหลานั้นเลย... กระนั้นแล้ว หากเตือนตนให้เป็นดั่งดินได้ ไม่ว่าใครจะว่าอะไร ทำอะไร เช่นไร... ก็มิพึงต้องรับมาหรือรู้สึกกระทบกระเทือน... เขาจะชื่นชมหรือตำหนิ มันก็เรื่องของเขา ไม่จำเป็นต้องใส่ใจคำพูดของใคร ไม่ว่าจะในทางดีหรือไม่ก็ตาม.. คิดเสียว่าธุระไม่ใช่ จะได้ไม่รู้สึกทุกข์ใจเลย ทำได้หรือเปล่าล่ะ?

เช่นเดียวกับความเจ็บป่วยทั้งหลาย... ใครที่เคยทำสมาธิได้ถึงระดับที่นิ่งพอ... ก็จะเตือนตัวเองได้ว่า เจ็บป่วยหนอ... สังขารไม่เที่ยงหนอ... ปล่อยให้ร่างกายเยียวยารักษาส่วนที่สึกหรอเอง... เชื่อไหมว่าความคิดเช่นนั้นมีพลังมากพอที่จะทำให้ร่างกายสมบูรณ์ดีได้อย่างน่าพิศวง... ดังเช่น พระคุณเจ้าท่านหนึ่ง ป่วยด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย หมอรักษาอย่างดีที่สุดแล้วแต่อาการก็ไม่ดีขึ้น... จึงถูกส่งกลับวัดเพื่อให้มรณภาพที่วัดอย่างสงบ... ท่านกลับมานั่งทำสมาธิอยู่ที่วัดและมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกตั้ง 25 ปี จึงมรณภาพด้วยความชรา... ผิดกับคนที่วิตกทุกข์ร้อนกับความเจ็บป่วยมากๆ แล้วมันยิ่งทำให้สุขภาพย่ำแย่ ทรุดหนัก และอาจเสียชีวิตไปอย่างรวดเร็ว... หรือบางครั้งที่เราเห็นปัญหาของคนอื่นแล้วพยายามยื่นมือเข้าไปช่วย... แต่กลับกลายเป็นว่าไปทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง... มาคิดได้ภายหลังว่า รู้อย่างงี้ สู้ปล่อยวางเสียยังดีกว่า... ให้มันเป็นไป-ธุระไม่ใช่... ลืมๆ มันเสียบ้าง... ปล่อยวาง... อุเบกขา... ฉันจะทำได้อย่างที่คิดไหมหนอ?

เข้าใจว่า ผู้มีอุเบกขา คือ ต้องหนักแน่น มีสติอยู่เสมอ ไม่ดีใจหรือเสียใจจนเกินเหตุ... เมื่อจิตถึงพร้อมในความสงบแล้ว... ย่อมมีดุลยพินิจที่จะใคร่ครวญเรื่องราวใหญ่น้อยนานา ได้ดีกว่า... และผู้ที่ได้ฝึกปฏิบัติวิปัสสนาเบื้องต้นมาบ้าง... น่าจะสำรวมกายใจ ปล่อยวาง อุเบกขา... ได้โดยไม่ยาก... ฉันเชื่อเช่นนั้น... และฉันมักจะกระทำไปในทิศทางที่กล่าวมา... เสมอๆ... :)

อืมห์... จริงสินะ... ไม่ใช่ธุระ... ธุระไม่ใช่... การคิดได้แบบนี้บ่อยๆ ประเดี๋ยวความอึดอัดขัดเคืองมันคงค่อยๆ เลือนหายไปจากความรู้สึกเอง... ดีกว่ายึดมั่นถือมั่นเอาไว้... ให้มันค้างคาอยู่ในใจ หรือให้โอกาสมันเติบโตขึ้นเรื่อยๆ... ไม่เอาดีกว่า... อย่างน้อย เมื่อฉันเตือนตัวเองได้ว่าธุระไม่ใช่... แล้วสงบใจ-เพิกเฉยไปได้บ้าง... ความรู้สึกทุกข์ทนหม่นเศร้า... ก็ย่อมเบาบางลง... กว่าที่ผ่านมา...

อย่าเลย... อย่าเพิ่งเชื่อถือ หรืองมงายไปกับความคิดอันอ่อนด้อยความรู้แจ้งเห็นจริงของฉันเลย... ไปลองศึกษา ค้นคว้า และปฏิบัติด้วยตัวเองเถิด...
ได้ผลเช่นไร... ค่อยกลับมาคุยกัน... นะ นะ

ขอบคุณ : The Art of Disappearing – The Buddha’s Path to Lasting Joy by Ajahn Brahm

รัก... มักง่ายไม่ได้... มักยากก็ไม่ดี

ความรัก... มันคือ ความรู้สึกดีๆ ของคนสองคน... ที่ออกเดินทางไปเรื่อยๆ เคียงคู่กันมิห่างหาย... ซึ่งต้องอาศัยปัจจัยหลายๆ อย่าง เพื่อเรียนรู้ซึ่งกันและกันไปตลอดเส้นทาง... อย่างอบอุ่นและมั่นคง...

ขึ้นชื่อว่ารัก... หาได้จำกัดอยู่แต่เฉพาะข้อกำหนดหรือเงื่อนไขตายตัวจากทฤษฎีใดๆ ไม่... สำหรับคู่รัก... ทุกคู่เลย... ก็ว่าได้... 

ยามที่ดื่มด่ำอยู่ในห้วงรัก... อะไรๆ ก็เป็นสีชมพูไปซะหมด... หัวใจรึก็เต้นตู้มต้าม... แทบล้นทะลักออกมานอกอก... ฮ่าๆๆๆ...

มือไม้สั่น ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน... หน้าตา คอคาง แดงเป็นตำลึงสุกปลั่ง... หากมีใครมาลองจับวัดชีพจรหรืออัตราการเต้นของหัวใจในขณะนั้น... แน่นอนว่า มันพุ่งปรู้ดขึ้นทุกราย... สูงกว่าอัตราปกติธรรมดา... แต่กลับไม่ป่วย... ไม่ตาย... ไม่มีอันตรายใดๆ...

อย่าถามเลย ว่าคนที่เค้ารักกัน... จักต้องเป็นไปฉันใด?
อย่าถาม ว่าคู่รักจะลงเอยเมื่อไหร่?... จะรักกันไปได้นานเท่าไหร่?...
เพราะ... ไม่มีใครสามารถรู้แจ้ง แถลงไขได้ดอก...
ต่อให้เป็นเกจิอาจารย์ชื่อดัง หรือโหราจารย์ชั้นเซียน... ก็เหอะ...
ฉันกล้าท้า... เพราะเคยได้เห็นทำนายทายทักที่ผิดพลาดคลาดเคลื่อนมานักต่อนัก แระ... จากหมอดูแม่นๆ หมอดูฟันธงหรือหมอน้ำมนต์ ฯลฯ...
ทั้งหลายทั้งปวง... แค่เดาสุ่ม... ทั้งนั้น... เชื่อฉันเหอะ... 

แล้วก็... เชื่อมั่นในตัวเองให้มากๆ ด้วยล่ะ... จำไว้นะ... ห้ามลืม ช่ะ !!!

อันว่าคู่รัก... ทุกคู่-ทุกคน... หากมีเวลาให้ได้เรียนรู้กันเยอะๆ... อยู่ในสายตาผู้ใหญ่... ได้รับรู้...
ทำความรู้จักกัน แบบค่อยเป็นค่อยไป... จะเป็นการดีมาก... แต่ถ้าจะให้ดีที่สุด ล่ะก็...
เมื่อรู้จักกันดียิ่งๆ ขึ้นแล้ว... มีการยอมรับและปรับตัวเข้ากันได้มากกว่าเดิม... นั่นหละ คือ "คู่แท้"
แต่ในทางกลับกัน... บางคู่ยิ่งรู้จัก-ยิ่งอยากถอยห่าง... จนต้องร้างรากันไป... ก็มีเยอะ

แบบนี้... ทำเอา หลายคน รู้สึก หนาวจับขั้วหัวใจไปเลย ย ย....

ส่วนผู้ที่ไม่ได้มีสติยับยั้งชั่งใจ... ประเภทปิ๊งแว้บๆ-ไฟติดวาบๆ... ไม่นานเท่าไหร่ก็ป่อง... อันนี้ น้ำตาท่วมใจมาแล้วไม่รู้กี่ราย... มักง่ายก็ถูกทิ้งง่ายเป็นธรรมดาวิสัย... ผู้ใหญ่เค้าเตือนกันแล้วไม่ฟัง... คงยากที่จะประคับประคองให้รักยืนยาวไปได้ตลอดรอดฝั่ง... เง้อ 

ที่จริงแล้ว รักแท้ ใช่ว่าจะหายากหาเย็นซะทีเดียว เมื่อไหร่... คู่ที่เค้าอยู่กันได้อย่างยั่งยืน หวานชื่น... ก็มีให้เห็นออกมากมาย... 

บางคู่ จัดพิธีมงคลสมรสซะใหญ่โตหรูหรา... บางคู่ ก็จะทะเบียนเงียบๆ หรือ โฉ่งฉ่างใต้น้ำ... บางคู่ ก็วิวาห์เหาะ ซะงั้น... จากนั้น... ก็ไปใช้ชีวิตร่วมกันอย่างเกื้อกูล... ร่วมทุกข์ร่วมสุข... ดูอบอุ่นน่าอิจฉา... ซะเกือบหมด...

คุณที่ยังไร้คู่ทั้งหลาย... ไม่อยากเป็นแบบเค้ารึ?... กลัวอะไรกัน นักหนา เล๊า... เรื่องของเรื่อง... ถ้ารักตัวเองเป็น ก็รักคนอื่นเป็นเช่นกัน ถ้าเราให้เกียรติเค้า เราก็จะได้รับเกียรติจากเค้า... ประมาณนั้น และถ้าเราพร้อมจะเป็นฝ่ายให้ มิพักต้องเรียกร้องเอา... เราอาจได้เข้าไปนั่งในใจคนได้ไม่ยาก... แต่... ก่อนจะปักใจรักใคร... ขอให้มั่นใจว่าหัวใจของเค้ายังว่าง! นี่คือข้อสำคัญ จ้ะ

คราวนี้... มาว่ากันเรื่อง ปัญหาอุปสรรคของหัวใจบ้าง ดีกว่า...

ความเห็นของฉัน... ในฐานะที่เคยผ่านร้อนๆ หนาวๆ มาพอสมควร... 

ฉันคิดว่า ศัตรูตัวฉกาจของความรัก... มาจากความรู้สึกเห็นแก่ตัว... ทั้งนั้น...
ต่อให้เคยรักกันหวานชื่นขนาดไหนมาก่อน ก็ตามทีเหอะ... วันหนึ่ง หากเจอเข้ากับวิกฤตของชีวิตคู่... แล้วมิอาจข้ามพ้นผ่านปัญหานั้นๆ ไปด้วยกันได้... จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม... ที่มันหนักหนาสาหัสในสายตาของฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเกินจะรับมือไหว... มันก็จักทำให้ความเป็น "เรา" มีอันต้องร้าวราน... รุนแรง... ไปจนถึงขั้น... ขาดสะบั้นลง... ที่สุดแล้ว... อาจเหลือเพียง "เธอ" กับ "ฉัน" และรอยอดีตที่ไม่มีใครอยากจดจำ... ดังเช่นคู่รักคนดังหลายต่อหลายคู่... ที่กล้าเปิดเผยความล้มเหลวในการบริหารรัก ให้สาธารณชนได้รับรู้อย่างไม่ปิดบัง... 

ขออย่าได้เป็นเช่นนั้นกันเลยหนา... คุณๆ ทั้งหลายเอ๋ย... มันเศร้า...

เพราะ... กว่าจะรักกันได้... ต่างใช้เวลาไปไม่น้อย...

รักแล้ว... ต้องให้อภัยกันซี... อย่าพาลโมโหโทโส หรือตำหนิกันพร่ำเพรื่อ ให้น่าเบื่อหน่าย...

หากปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลบ่อยๆ... ความรักของคู่คุณ บินออกนอกหน้าต่างไปแน่ๆ... จริ๊ง!

คู่ที่เค้าสามารถครองรักกันได้จนแก่เฒ่า... เค้าทำยังงัยกันบ้าง... ศึกษากันเองเต๊อะ...

แล้วก็นำไปประยุกต์ใช้ ให้เข้ากับวิถีชีวิตของคุณเอง... คู่ใครก็คู่มัน... แระกัน... จร้าาาา... นะจ๊ะ นะ

ปลดล็อคประตูใจ... ให้คลายทุกข์

วันนี้... ฝนพรำๆ... อากาศเย็นสบาย... สรรพสิ่งรอบกายดูเงียบงันไปชั่วขณะ

แว่วเสียงรายงานข่าวจากทีวีบ้านข้างๆ ลอยมาเข้าหู... ซึ่งฉันก็ไม่ได้ใส่ใจจับความ...

กำลังมีสมาธิกับการเรียบเรียงความคิดที่ไหลละเรื่อย... จากหัวสมอง... 

บางครั้งคิดได้เร็ว... เร็วจนพิมพ์ไม่ทัน... พอคิดย้อนกลับ อ้าว... ลืมแระ... ฮ่าๆๆ...

เปิดเพลงฟังดีก่า... ช่วยให้อารมณ์เคลิ้ม... และค่อยๆ คิดให้คล้อยตาม... เพลง... 

อืมห์... "ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง
ให้เธอคิดเอาเองว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร... 

ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอถ้าไม่รับไม่มาใส่ใจ...
ถูกเขาทำร้ายเพราะใจเธอแบกรับมันเอง......."

ฟังเพลงนี้แล้ว... ซึ้งกินใจจังเลย... 

มันคงโดนใจใครต่อใครหลายๆ คนทีเดียว ว่ามั้ย?

น่าขอบคุณ ผู้ประพันธ์บทเพลงยิ่งนัก... 

ที่เค้าสามารถถ่ายทอดบทความมาเป็นเพลงแสนไพเราะ... จับใจ

ฟังเมื่อไหร่ ๆ... ก็สะกดอารมณ์ได้ทุกที่... ทุกเวลา... จริงๆ

นักร้องก็เสียงหวาน... เธอ... ร้องได้อารมณ์เป็นที่สุด...

ส่วนคนฟังทั้งหลาย... รวมทั้งตัวฉันด้วย...

ฟังเพลงนี้แล้ว... อดไม่ได้ที่จะสะท้อนถึงตัวตนและคนรอบข้าง

หลายๆ คน มีปัญหารุมเร้า... หนักบ้าง-เบาบ้าง... มาก-น้อย แตกต่าง

ก็ขอให้มีสติมั่นคง... ค่อยๆ ทำความเข้าใจในเรื่องราวของชีวิต

วิเคราะห์เหตุและผลให้รอบด้าน... คำนึงถึงหลักความจริง

อย่าด่วนหุนหันพันแล่นไปด้วยไฟแห่งความโกรธเคือง ริษยา-อาฆาต

เพราะนั่น อาจทำลายทุกสิ่งทุกอย่างลงได้อย่างคาดไม่ถึง

เข้มแข็งไว้นะ คนดี... รักตัวเราเองให้มากๆ ด้วยล่ะ

ไม่มีใครรักเรามากไปกว่าตัวของเราเองหรอก... เชื่อฉัน

จำไว้ว่า... ตัวเราเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเราเอง...

ตระหนักรู้ให้ลึกลงไปในหัวใจของตัวเองให้จงได้...

แล้วจะพบ "รักแท้ในใจตน" และ "ความสุขที่แท้จริง"

คือ... การเดินทางของใจที่เที่ยงแท้... จ้ะ